Tuut, tuut, tuut, de groetjes van Ruud

Marco,

Jarenlang was ik een fan van je. Jouw oogstrelende techniek, de schitterende goals, je flegmatieke stijl, ik genoot er met volle teugen van. Toen je onherstelbaar geblesseerd raakte en het voetbal vaarwel zei verheugde ik me op het moment dat je je opwachting als coach zou gaan maken. Dat moment was 2 jaar geleden. Vanuit het niets werd je bondscoach. Met gespierde taal maakte je het volk duidelijk dat alleen het resultaat niet heilig zou zijn. Er moest dominant gevoetbald worden, de nadruk zou liggen op de aanval.

Gedurende de kwalificatiereeks voor het WK bleek al dat het door jou gepredikte attractieve voetbal niet haalbaar leek. Wij pikten jou abcadabra-uitleg en ook het vreemde selectie-beleid accepteerden wij schoorvoetend. Immers, de resultaten waren bevredigend en met wereldkampioen worden zonder aantrekkelijk voetbal konden wij ook leven.

Iedereen weet hoe het WK verlopen is. Geen moment werd er een acceptabel niveau gehaald. De opstelling was iedere keer weer een verrassing en ook intern was er gerommel. Je weigerde fouten toe te geven en verschuilde je achter het feit dat het elftal zich in de opbouwfase bevond. Europees kampioen worden in 2008 was opeens je streven.

Nu zijn we drie maanden verder. We hebben ons schijnbaar geprofileerd tegen een Iers bierteam en wonnen met moeite twee wedstrijden van 3e rangs voetballanden. Ruud van Nistelroooy, Roy Makaay, Mark van Bommel en Clarence Seedorf, basisspelers bij respectievelijk Real Madrid, Bayern Munchen en AC Milan zijn definitief uitgerangeerd. Deze mannen zijn gepokt en gemazeld door het internationale voetbal en bewijzen zich wekelijks op het hoogste niveau. Dit soort voetballers hebben prijzen gewonnen en durven – net als jij in je hoogtijdagen – een coach tegengas te geven. Een goede coach kan dat accepteren en zal het waarderen dat er mensen meedenken in plaats van het rucksichtloss uitvoeren van commando’s. Nu zijn wij veroordeeld tot een nederlands elftal, bestaande uit spelers van o.a. Blackburn Rovers, Wigan Athletic, HSV en Vitesse.

Gisteren barstte de bom en uitte een gefrustreerde Ruud van Nistelrooy zijn ongenoegen in Sportweek. Ik ben het helemaal met hem eens en geef hier onder mijn mening over de huidige selectie.


Potentieel topper, maar nog niet bewezen op internationaal niveau en nog niet langdurig constant gepiekt op nationaal niveau:

Ryan Babel
Urby Emanuelson
John Heitinga
Nigel de Jong
Rafael van der Vaart
Demy de Zeeuw
Stijn Schaars

Nationale middenmoters:

Martijn Meerdink
Theo Janssen
Kew Jaliens


Volwaardig international, maar geen internationale top:

Khalid Boulahrouz
Klaas-Jan Huntelaar
Andre Ooijer
Wesley Sneijder
Joris Mathijsen
Denny Landzaat


Internationaal top in sterke competitie:

Giovanni van Bronckhorst
Robin van Persie
Edwin van der Sar
Dirk Kuyt


Eeuwig reserve-international:

Jan Vennegoor of Hesselink
Tim de Cler
Henk Timmer


Marco, mijn advies.....selecteer die toppers of anders move. Eigenwijze coaches zat in nederland!

Goedkoop = duurkoop

Soms heb je van die foto’s waar je absoluut niet trots op bent. Een bad hairday, een mega-kater of gewoon een slechte fotograaf kunnen de oorzaak zijn. Toen er enkele weken geleden zo’n ophef was over de pasfoto’s voor het paspoort werd bij mij ongewild een oude wond opengereten.

We gaan even terug in de tijd. April 2002…….mijn rijbewijs was bijna verlopen en een telefoontje naar het gemeentehuis had mij duidelijk gemaakt dat er alleen zwart-wit foto’s geaccepteerd werden, schuin van voren genomen. Zoals zo vaak bij mij het geval is had ik weer eens haast en koos ik ervoor om(voor weinig) mijn pasfoto’s in zo’n hokje op het station van Leiden te maken. Typisch gevalletje misplaatste zuinigheid want toen de foto’s even later uit de gleuf kwamen werd ik niet echt happy.

Zie het resultaat hierboven :-(

- Kapsel zit alsof ik net de 24 uur van Le Mans gereden heb.

- Ruud Lubbers look-alike door half geschoren kin/kaak.

- Glimmende blingbling onderlip is gezwollen alsof ik heb staan tongzoenen met een egel.

Het laatste wat je dan met zulke foto’s moet doen is ze op je weblog zetten. Je zult je afvragen: waarom doe je het dan toch?

Een rare vorm van masochisme?

Hopen dat iemand zegt dat het best wel mee valt?

Ik weet het echt niet.

Maar in tegenstelling tot vorige postings.....liever geen reacties!

Tuinvrouw

Gisteren gezien op TV. Een interview met Kim Wilde die de ouderen onder ons nog kennen als zangeres. Waar wij armzalige nederlanders het moeten doen met Rob Verlinde als nationale tuinman hebben de engelsen blonde Kim als vaste tuindeskundige.

Ik vind haar muziek nog steeds drie keer niks, maar deze vrouw blijft een lust voor het oog.

Achteraf gezien heb ik best wel spijt dat we onze tuin hebben laten asfalteren, anders had ik haar zeker een keer als designer ingehuurd.

Volgens wikipedia:
Kim Wilde (geboren 18 november 1960) is een Britse zangeres en tuinier. Ze werd geboren in Chiswick, West-Londen als eerste kind van Marty Wilde, bekend rock 'n' roll-zanger in de jaren '50 en Joyce Baker, die deel uitmaakte van de Vernons Girls.
Ze werd ontdekt als zangeres en popster tijdens het zingen van achtergrondvocalen bij een opname van haar broer. Haar eerste single, "Kids in America", werd uitgebracht in januari 1981. Het was meteen een groot succes, nummer 2 in de Engelse singles hitparade en top 5 in heel Europa. In Amerika bereikte de single een jaar later nummer 25 in de Billboard Hot 100, en aan het eind van het jaar stond het op nummer 85 in de year-end Hot 100 chart voor 1982.

Tijdens haar eerste zwangerschap realiseerde Kim zich dat ze voor haar kinderen een gezonde leefomgeving wilde creëren. Ze volgde colleges aan het prestigieuze Capel Manor college om tuinbouw te studeren. Toen het Britse TV-station Channel 4 op zoek ging naar talent om een tuinprogramma te presenteren, kwamen ze uit bij Capel Manor, en bij Kim. Ze werd aangetrokken als designer voor het programma Better Gardens. Een jaar later stapte Kim over naar de BBC, waar ze twee seizoenen van Garden Invaders opnam. In 2005 deed Kim voor het eerst mee aan de Royal Horticultural Society Chelsea Flower Show, en won een gouden medaille en de titel 'best in show' in de categorie Courtyard Gardens. Ze brengt tevens haar eerste boek uit: 'Gardening with children' (Collins, 2005).

De voorhoutse Samuel L Jackson

Als het zo eens uitkomt vind ik het best leuk om kinderen normen en waarden bij te brengen. Ik laat een kind dan expres een fout maken – iets wat men sowieso meer moet toestaan – en corrigeer dan achteraf op een opvoedkundige, verantwoorde manier. Afgelopen maandag deed zich zo’n situatie toevallig weer voor.

Vrouw S bestuurde de auto en ik zat op de bijrijdersplaats. Toen we onze straat in kwamen renden er op het naastgelegen grasveld een stuk of vijf kinderen (een jaar of vier, vijf oud) met de auto mee. Ik zag dat ze handen vol met versgeplukt gras hadden en ze waren overduidelijk van plan dit naar ons toe te gooien. Mijn vrouw zag dit ook aankomen en wilde haar raam dichtdraaien. Ik vroeg haar om het raam open te houden om te zien of er zou gaan gebeuren wat we vreesden.

Inderdaad, één van de jongens uit het groepje had het lef om de hele bundel gras naar binnen te gooien. “Niet boos worden….” zei ik tegen vrouwlief. “Ik ga ze netjes laten schrikken zodat ze dit noooooooooit meer doen”.

Ik pakte mijn gevaarlijk uitziende spiegelzonnebril en stapte als een ware Samuel L Jackson de auto uit. De portier aan de kant van mijn vrouw zette ik wijd open zodat ze konden zien wat voor schade ze aangericht hadden en ik liep op het groepje kinderen af. Als versteend bleven ze staan….mijn houding maakte hele grote indruk.

“Wie gooide dat gras in onze auto?” zei ik met enige stemverheffing.

En masse wees de groep het jongetje aan. De hele middag hadden ze samen leuk gespeeld maar die homogeniteit was ineens verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik keek hem streng aan. De grootte van zijn pupillen verraadde dat hij zich dood schrok..

“Hunnie wilden het ook doen!!!” verdedigde hij zich met trillende stem.

“Niks mee te maken. Jij was degene die gooide” zei ik, maar langzamerhand begon ik medelijden te krijgen. Saamhorig hadden ze het plan gesmeedt en hij was nu opeens de dader. Ik vroeg hem naar zijn naam. Hij heette Joris. Leuke naam.

“De deur staat open en jij gaat die auto helemaal schoonmaken en ik wil geen grassprietje meer zien.”. Ik keek er nog steeds streng bij. Het mannetje liep snel naar de auto en ging direct aan de slag. Ter controle ging ik even kijken of hij de boel wel goed en snel schoonmaakte.

“Ik ga nu naar binnen en kom over tien minuten terug en dan is al het gras weg……alles, begrepen Joris?”

“Ja meneer!”

Om het geheel voor hem nog leerzamer te maken besloot ik nog wat extra didactisch olie op het vuur te gooien.

“En als het niet op tijd schoon is bel ik de politie van Voorhout!”

Als bewijs liet ik hem dreigend mijn zaktelefoon zien. Jorisje – bang voor een heel ME-peleton en twee jaar onvoorwaardelijk met tbs - ging als een bezetene te keer.

Ik ging naar huis en keek na vijf minuten nieuwsgierig uit het raam of alles naar tevredenheid geschiedde. Tot mijn grote schrik zat de hele kudde in de auto. Ze stonden met hun schoenen op de voor – en achterbank en hadden de grootste pret. Ik spurtte naar buiten en vond de auto ineens heel schoon. Nadat ik alle kids uit de auto gedirigeerd had vroeg ik aan Joris of hij zijn lesje geleerd had.

“Ik zal nooit meer gras naar auto’s gooien” zei hij.

Misschien wel stoeptegels of keien, maar gras gooien.... dat heb ik Jorisje mooi afgeleerd.

Tot op zekere hoogte

http://www.canevaworld.it/ap/index.php

Vanaf camping Belvedere in Lazise keken we al dagen ademloos naar de superhoge torenglijbaan die hoog boven de bomen van Aquaparadise Gardameer uitstak. Telkens als er iemand afging hoorden we luid gegil en gniffelden we smakelijk om die bangerikken.

“Pap, gaan wij ook nog een dagje naar Aquaparadise?” vroeg A, mijn dochterlief.

“Tuurlijk, als het uitkomt en het goed weer is gaan we meissie” zei ik, stiekem hopend op 14 dagen sneeuw- en hagelbuien zodat we dat hele nare aquapark links konden laten liggen.

“En ga je dan ook mee van die hoge glijbaan? Lijkt me zo cool !”

Ik keek nog eens naar die toren - opeens mijn vijand - en wilde “nee”zeggen. Het aanstekelijke enthousiasme van mijn dochter was voor mij zeker geen reden om haar te beloven samen van deze WTC-hoge glijbaan af te gaan. Ze zou zeker teleurgesteld in mij zijn en de rest van mijn leven zou ik voor watje uitgemaakt worden, maar ik kon het niet opbrengen.

“Ja hoor, waarom niet?” antwoordde het macho-duiveltje in mij heel verrassend en overtuigend. Ik schrok ervan. Zoals een ieder heb ik ook wel dingen gedaan die neigen naar zelfdestructie maar dit…dit was pure zelfkastijding.

De dag des oordeels diende zich aan. Na een korte hittegolf hing de glijbaan al dagen als het zwaard van damocles boven mijn hoofd en werd het steeds onvermijdelijker het onderwerp van gesprek. Ik kon er niet meer onderuit.

Dinsdag 10 augustus 2006 om 11:00 uur ’s ochtends stonden we in de rij voor de kassa en om 11:45 in de rij voor de dodelijke glijbaan.

Wezenloos, als een ter dood veroordeelde die naar de quillotine gedreven wordt en wiens laatste uur geslagen heeft , keek ik naar de laatste traptreden van de 35 meter hoge attractie. Niet geheel gehinderd door een ernstige vorm van hoogtevrees en een hartslag dat een factor 2 hoger lag dan mijn IQ zat ik nu met de gebakken peren. Nog even ik zou een vrije val gaan maken en alsof het mijn laatste wens was probeerde ik nog even van het uitzicht genieten. Want dat was er zeker…..ik kon moeiteloos 6 campings zien alsmede het halve gardameer en een paar verderop gelegen dorpjes. De mensen beneden leken kleine kabouters en van de herrie was niets meer te horen.

Boven in de toren zat een trendy Italiaantje (bakkebaardjes, gel, rayban) verveeld te commanderen dat ik tempo moest maken. Op zich wel gek want afgezien van mijn dochter en ik was er niemand anders. Ik begreep uit zijn woorden dat de armen in de nek gelegd moesten worden en de benen gekruist. Zoniet..dan zou er iets kunnen breken.

Zowel mijn dochter A als ik gingen languit liggen, ieder op een eigen baan en hielden ons vast aan de stang, wachtend op het go-signaal.

“A, durf je nog?” riep ik met bevende stem naar mijn dochter. Ik hoopte dat ze alsnog spijt had en terug zou keren naar de trap. Ik zou haar dan kunnen begeleiden en zonder gezichtsverlies uit de strijd kunnen komen.

Ze kreeg geen tijd om te antwoorden….

“Go, Go, Go!!!” riep de italiaan. Twijfelend gehoorzaamde ik en liet de stang los.

De vrije val leek minuten te duren. Ik kreeg een soort bijna-dood ervaring met flashbacks naar mijn vroege jeugd. Borstvoeding van mijn moeder, mijn luiers heerlijk verwisseld door de aantrekkelijke baby-sit, mijn allochtone vriendinnetje op de kleuterschool, mijn eerste gemiste penalty (volgens mij bewoog de keeper te vroeg), de eerste keer dronken (inc overgeven)…..alles…. alles kwam weer boven.

Een knal volgde toen ik landde en afremde in het ondiepe bassin. Het oerinstinct in mij leidde me onmiddellijk naar mijn dochter en ik informeerde of ze niet gewond was. Ze was blij, lachte uitbundig en had zienderogen van deze adrenaline-shot genoten.

“Nog een keer?” vroeg A.

“Neuh” zei ik en vroeg tactisch of ze niet gezellig een chippie wilde eten.

“Nerd!” was haar reactie.

Het moraal van dit verhaal: als je van nature een schijterd bent, durf dit dan ook gewoon te zijn.