Tot op zekere hoogte

http://www.canevaworld.it/ap/index.php

Vanaf camping Belvedere in Lazise keken we al dagen ademloos naar de superhoge torenglijbaan die hoog boven de bomen van Aquaparadise Gardameer uitstak. Telkens als er iemand afging hoorden we luid gegil en gniffelden we smakelijk om die bangerikken.

“Pap, gaan wij ook nog een dagje naar Aquaparadise?” vroeg A, mijn dochterlief.

“Tuurlijk, als het uitkomt en het goed weer is gaan we meissie” zei ik, stiekem hopend op 14 dagen sneeuw- en hagelbuien zodat we dat hele nare aquapark links konden laten liggen.

“En ga je dan ook mee van die hoge glijbaan? Lijkt me zo cool !”

Ik keek nog eens naar die toren - opeens mijn vijand - en wilde “nee”zeggen. Het aanstekelijke enthousiasme van mijn dochter was voor mij zeker geen reden om haar te beloven samen van deze WTC-hoge glijbaan af te gaan. Ze zou zeker teleurgesteld in mij zijn en de rest van mijn leven zou ik voor watje uitgemaakt worden, maar ik kon het niet opbrengen.

“Ja hoor, waarom niet?” antwoordde het macho-duiveltje in mij heel verrassend en overtuigend. Ik schrok ervan. Zoals een ieder heb ik ook wel dingen gedaan die neigen naar zelfdestructie maar dit…dit was pure zelfkastijding.

De dag des oordeels diende zich aan. Na een korte hittegolf hing de glijbaan al dagen als het zwaard van damocles boven mijn hoofd en werd het steeds onvermijdelijker het onderwerp van gesprek. Ik kon er niet meer onderuit.

Dinsdag 10 augustus 2006 om 11:00 uur ’s ochtends stonden we in de rij voor de kassa en om 11:45 in de rij voor de dodelijke glijbaan.

Wezenloos, als een ter dood veroordeelde die naar de quillotine gedreven wordt en wiens laatste uur geslagen heeft , keek ik naar de laatste traptreden van de 35 meter hoge attractie. Niet geheel gehinderd door een ernstige vorm van hoogtevrees en een hartslag dat een factor 2 hoger lag dan mijn IQ zat ik nu met de gebakken peren. Nog even ik zou een vrije val gaan maken en alsof het mijn laatste wens was probeerde ik nog even van het uitzicht genieten. Want dat was er zeker…..ik kon moeiteloos 6 campings zien alsmede het halve gardameer en een paar verderop gelegen dorpjes. De mensen beneden leken kleine kabouters en van de herrie was niets meer te horen.

Boven in de toren zat een trendy Italiaantje (bakkebaardjes, gel, rayban) verveeld te commanderen dat ik tempo moest maken. Op zich wel gek want afgezien van mijn dochter en ik was er niemand anders. Ik begreep uit zijn woorden dat de armen in de nek gelegd moesten worden en de benen gekruist. Zoniet..dan zou er iets kunnen breken.

Zowel mijn dochter A als ik gingen languit liggen, ieder op een eigen baan en hielden ons vast aan de stang, wachtend op het go-signaal.

“A, durf je nog?” riep ik met bevende stem naar mijn dochter. Ik hoopte dat ze alsnog spijt had en terug zou keren naar de trap. Ik zou haar dan kunnen begeleiden en zonder gezichtsverlies uit de strijd kunnen komen.

Ze kreeg geen tijd om te antwoorden….

“Go, Go, Go!!!” riep de italiaan. Twijfelend gehoorzaamde ik en liet de stang los.

De vrije val leek minuten te duren. Ik kreeg een soort bijna-dood ervaring met flashbacks naar mijn vroege jeugd. Borstvoeding van mijn moeder, mijn luiers heerlijk verwisseld door de aantrekkelijke baby-sit, mijn allochtone vriendinnetje op de kleuterschool, mijn eerste gemiste penalty (volgens mij bewoog de keeper te vroeg), de eerste keer dronken (inc overgeven)…..alles…. alles kwam weer boven.

Een knal volgde toen ik landde en afremde in het ondiepe bassin. Het oerinstinct in mij leidde me onmiddellijk naar mijn dochter en ik informeerde of ze niet gewond was. Ze was blij, lachte uitbundig en had zienderogen van deze adrenaline-shot genoten.

“Nog een keer?” vroeg A.

“Neuh” zei ik en vroeg tactisch of ze niet gezellig een chippie wilde eten.

“Nerd!” was haar reactie.

Het moraal van dit verhaal: als je van nature een schijterd bent, durf dit dan ook gewoon te zijn.