Onderbroekenlol
Mijn jeugd heb ik met veel plezier doorgebracht in het mondaine Katwijk. De zeelucht, het typische dialect en de no-nonse cultuur zorgden voor een wederzijdse liefde die tot op de dag van vandaag voort duurt. Toen ik 24 jaar werd en de liefde van mijn leven ontmoette, ging ik op zoek naar een eigen stekje. Huren voor starters bleek alleen mogelijk in één van de drie torenflats, een optie die vanwege mijn hoogtevrees uitgesloten was. De keuze voor een koophuis was dus snel gemaakt.
Vanwege de exorbitante huizenprijzen werd ik gedwongen om uit te wijken naar het kleine bollenstreekdorpje Voorhout. Dat was in 1987, voor de snelle rekenaars onder ons dus 21 jaar geleden. Ik mag wel zeggen dat ik mij inmiddels een voorhouter in hart en nieren mag noemen.
Ondanks het feit dat een groot deel van mijn sociale leven zich nog steeds in Katwijk afspeelt, ben ik geheel verknocht geraakt aan de kneuterigheid van een klein gehucht als Voorhout. Hier gelden nog normen en waarden. Zelf sociale controle (gewenst of niet) is een onderdeel van het leven want iedereen kent elkaar. Er zijn helaas ook nadelen. Als lange-termijn-voorhouter is het dan ook bijkans onmogelijk om anoniem over straat te lopen. Er is altijd wel iemand die om een praatje verlegen zit.
Neem nu afgelopen maandag: ik had drie te lange pantalons aangeschaft die nodig ingezoomd moesten worden. Ik ging naar een nieuw naai-atelier dat ik pas had ontdekt, halverwege de Herenstraat. Één van de broeken die ingezoomd diende te worden had ik nog aan. In een kleedhokje - uit 't zicht van de andere klanten - werden de broeken netjes door de medewerker op lengte afgespeld.
"Heeft u een reserve-broek bij u?" vroeg de medewerker mij vriendelijk. Ik keek vrouw S aan.
Vlak voordat ik ontkennend wilde antwoorden begreep ik de vraag.
Gelukkig was ik met de auto, maar toch......de auto stond toch nog een eindje verderop.
"Een ongeluk komt nooit alleen" zegt men weleens en dat klopt want mijn vrouw heeft helaas een iPhone, en daarmee kun je heel goed fotograferen. Zie hier het resultaat:
Vanwege de exorbitante huizenprijzen werd ik gedwongen om uit te wijken naar het kleine bollenstreekdorpje Voorhout. Dat was in 1987, voor de snelle rekenaars onder ons dus 21 jaar geleden. Ik mag wel zeggen dat ik mij inmiddels een voorhouter in hart en nieren mag noemen.
Ondanks het feit dat een groot deel van mijn sociale leven zich nog steeds in Katwijk afspeelt, ben ik geheel verknocht geraakt aan de kneuterigheid van een klein gehucht als Voorhout. Hier gelden nog normen en waarden. Zelf sociale controle (gewenst of niet) is een onderdeel van het leven want iedereen kent elkaar. Er zijn helaas ook nadelen. Als lange-termijn-voorhouter is het dan ook bijkans onmogelijk om anoniem over straat te lopen. Er is altijd wel iemand die om een praatje verlegen zit.
Neem nu afgelopen maandag: ik had drie te lange pantalons aangeschaft die nodig ingezoomd moesten worden. Ik ging naar een nieuw naai-atelier dat ik pas had ontdekt, halverwege de Herenstraat. Één van de broeken die ingezoomd diende te worden had ik nog aan. In een kleedhokje - uit 't zicht van de andere klanten - werden de broeken netjes door de medewerker op lengte afgespeld.
"Heeft u een reserve-broek bij u?" vroeg de medewerker mij vriendelijk. Ik keek vrouw S aan.
Vlak voordat ik ontkennend wilde antwoorden begreep ik de vraag.
Gelukkig was ik met de auto, maar toch......de auto stond toch nog een eindje verderop.
"Een ongeluk komt nooit alleen" zegt men weleens en dat klopt want mijn vrouw heeft helaas een iPhone, en daarmee kun je heel goed fotograferen. Zie hier het resultaat:
posted by Ricks-Ja at maandag, december 08, 2008
4 Comments:
O Rick; wat een benen !!!Jammer dat ik je niet uit de auto heb zien stappen; had ik je kunnen toelachen !!!
Ja wat zijn ze wit hè...hahaha
Hoi Rick; wat jammer dat er niets meer gebeurt in jouw leven ......
tjonge Rick je laat je toch niet oz fotograveren dooe Shirley.....ik doe rare dingen maar zoiets....echt niet hoor !!!!
groetjes van je Buufffff
Een reactie posten
<< Home