Onderbroekenlol

Mijn jeugd heb ik met veel plezier doorgebracht in het mondaine Katwijk. De zeelucht, het typische dialect en de no-nonse cultuur zorgden voor een wederzijdse liefde die tot op de dag van vandaag voort duurt. Toen ik 24 jaar werd en de liefde van mijn leven ontmoette, ging ik op zoek naar een eigen stekje. Huren voor starters bleek alleen mogelijk in één van de drie torenflats, een optie die vanwege mijn hoogtevrees uitgesloten was. De keuze voor een koophuis was dus snel gemaakt.

Vanwege de exorbitante huizenprijzen werd ik gedwongen om uit te wijken naar het kleine bollenstreekdorpje Voorhout. Dat was in 1987, voor de snelle rekenaars onder ons dus 21 jaar geleden. Ik mag wel zeggen dat ik mij inmiddels een voorhouter in hart en nieren mag noemen.

Ondanks het feit dat een groot deel van mijn sociale leven zich nog steeds in Katwijk afspeelt, ben ik geheel verknocht geraakt aan de kneuterigheid van een klein gehucht als Voorhout. Hier gelden nog normen en waarden. Zelf sociale controle (gewenst of niet) is een onderdeel van het leven want iedereen kent elkaar. Er zijn helaas ook nadelen. Als lange-termijn-voorhouter is het dan ook bijkans onmogelijk om anoniem over straat te lopen. Er is altijd wel iemand die om een praatje verlegen zit.

Neem nu afgelopen maandag: ik had drie te lange pantalons aangeschaft die nodig ingezoomd moesten worden. Ik ging naar een nieuw naai-atelier dat ik pas had ontdekt, halverwege de Herenstraat. Één van de broeken die ingezoomd diende te worden had ik nog aan. In een kleedhokje - uit 't zicht van de andere klanten - werden de broeken netjes door de medewerker op lengte afgespeld.

"Heeft u een reserve-broek bij u?" vroeg de medewerker mij vriendelijk. Ik keek vrouw S aan.
Vlak voordat ik ontkennend wilde antwoorden begreep ik de vraag.

Gelukkig was ik met de auto, maar toch......de auto stond toch nog een eindje verderop.

"Een ongeluk komt nooit alleen" zegt men weleens en dat klopt want mijn vrouw heeft helaas een iPhone, en daarmee kun je heel goed fotograferen. Zie hier het resultaat:

Black is beautiful 2008

Onlangs was ik op bezoek bij Joke Geraets in Den Haag. Zij heeft ooit muziek geschreven voor film en theater maar is vooral bekend als de ex-bassiste van de beroemde nederlandse formatie The Nits. Uiteraard kwam ons gesprek hier op uit en ik luisterde geboeid naar al haar mooie muzikale ervaringen. Nadat zij mij over haar Nits-tijd verteld had kwam het pijnlijke moment dat mijn muzikale hoogtepunten ter sprake kwamen.


(Niet dat ik me daarvoor hoef te schamen, integendeel. Een televisie-optreden bij Kopspijkers van de toen nog succesvolle Jack Spijkerman, een videoclip bij SBS6 en het kampioensfeest bij PSV in 2000 (40.000 man) staan niet echt slecht op ons curriculum.)


"Laat ik het zo zeggen: we zijn niet meer dan een ordinair coverbandje. 'T is niet zo dat we van enige toegevoegde waarde geweest zijn voor de vaderlandse popscene" antwoorde ik verlegen. Joke - tegenwoordig dirigente met conservatorium achtergrond - reageerde diplomatiek door te zeggen dat plezier hebben bij muziek een belangrijk streven is.


Wat dan weer zo jammer is, is dat ik uitgerekend twee weken later mijn muzikale climax zou bereiken. Katwijk, Tripodia, 22 November en drie funky soul-zangeressen staan voorgoed in mijn geheugen gegrift. En met mij volgens mij ook de 850 aanwezigen. Wekenlang oefenen op het intro met de ex-Funky Stuff-zangeres, hypernerveuze bandleden, puzzelen met net-niet-akkoorden die kampvuur-achtig klonken in plaats van funky........ik had het er allemaal voor over.

Repertoire:

- Somebody elses guy (Jocelyn Brown)
- I'm coming out (Diana Ross)
- Praise you (Shackles)
- Heaven (The Chimes)
- Don`t mess with my man (Lucy Pearl)
- Ain't nobody (Chaka Kahn)
- Always There (Incognito)


Zie de foto hieronder en check die sexy meiden! Verdorie....net echte band, man!!

O ja....en die man links, dat ben ik......

Voor een uitgebreider verslag:

http://www.loszand.nl/?qlink=home_Verjaardagsfeest