What's in a name?

Als er ernstige vliegtuigongelukken in het nieuws zijn (bv WTC, Bijlmerramp, Lockerbie) is Menno Baksteen hollands-most-wanted-man. Op zich is dit geen opzienbarend feit. Want naast het bezit van een flinke portie expertise (voormalig voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Verkeersvliegers) is onze Menno ook nog eens behoorlijk mediageil, waardoor alle benodigde ingredienten voor een geanimeerd vraaggesprek ruimschoots aanwezig zijn.

Pakweg een maandje geleden, toen een piloot van US Airways een succesvolle noodlanding op de Hudson maakte, verscheen onze Menno uiteraard weer op het journaal. Terwijl hij de spectaculaire beelden van deskundig commentaar voorzag verscheen ter begeleiding onder in beeld de naam "Menno Baksteen".

Altijd heel humoristisch in mijn ogen...baksteen (uit de lucht) ...vliegongeluk. Hoewel ongepast voor zo'n serieus onderwerp moet ik er elke keer toch weer om lachen en denk ik dan terug aan vroeger, aan mijn lieve piano-lerares, mevrouw Vingerling. Je weet wel..piano...vingerling..:-)

Toen (en hopenlijk nog steeds) een hele karaktervolle en charismatische vrouw van ver in de 70 , van goede komaf met als grote passie pianospelen . Woonde op stand aan de boulevard in Katwijk en had een statige, zwarte Steinbach vleugel in haar achterkamer. Nam zowel de piano als de pianolessen zeer serieus (integenstelling tot ik) en kon zeer kribbig uit de hoek komen wanneer studenten hun lesje thuis niet geleerd hadden. Maar goed...ondanks dat pianolessen over het algemeen serieus zijn viel er af en toe ook wat te lachen .

Het gebeurde weleens dat tijdens de les de telefoon ging en ik moest dan gewoon doorspelen terwijl zij de telefoon aannam.

"Met mevrouw Vingerling......Pianoles?..Ja hoor, dat ben ik......ja......ja....twaalf gulden vijftig per half uur....ja .....nee...gewoon zoals je het zegt, Vingerling....met de V van victor ja.....Donderdag om half acht.......proefles........ja...dat is goed.....dáááággg"

Helaas bezat ze het onhebbelijke vermogen om mijn pianospel tijdens het voeren van een telefoongesprek te kunnen analyseren . Jammer voor mij... want vooral als dat "Vingerling" kwam dan begon ik al lichtelijk te giechelen en gingen die tweehandige toonladders onherroepelijk fout. Met een geïrriteerde blik keek ze me aan en legde de hoorn op de haak.


"Sja....Rick....die toonladders van Schmitt, daar moet je nu echt eens serieus op gaan studeren. Je moet je ook niet steeds achter die notendyslexie verschuilen want dat heeft hier echt niets mee te maken. Het is gewoon oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Dit speelde je verleden week beter! "

En weer kreeg ik op mijn falie. Het begon een wekelijks terugkerend fenomeen te worden. Ik was met afstand haar slechtste leerling en weet je wat het ergste was? Ze had nog gelijk ook.

Een knulletje van een jaar 12, zo'n nerd, die na mij les had kon het hele oevre van Satie foutloos spelen. Ik bleef dan vaak nog even luisteren, want mooi vond ik het natuurlijk wel. Mevrouw Vingerling zat dan (betaald) met haar ogen dicht te genieten van dit mini-concert en corrigeerde hooguit nog wat verkeerde accentjes.

En ik, ik keek op mijn beurt weer jaloers naar de jonge katwijkse versie van Wibi Soerjadi (fonetisch: Wiebie Soeriejèèdiieee) . Stiekem wilde ik ook zo graag dat mijn lerares bij mij ook eens met haar ogen dicht zat. (Okee....dat zat ze soms wel, maar dat was omdat ze het niet meer kon aanhoren. )

20 jaar en een legertje therapeuten later:

Sans rancune plaats ik hierbij voor Mevrouw Vingerling een aantal foto's. Ondanks mijn geringe inzet (en vermeende notendyslexie) wil ik haar bedanken voor de twee jaar les. Ik weet niet of ze momenteel nog gezond is maar een paar jaar geleden heb ik haar tijdens de high-thea verteld dat ik muzikaal uiteindelijk nog wel terecht gekomen ben. Dat ik zelfs op drie keer op tv geweest ben en voor 40.000 man gespeeld heb. Ze keek me ongelovig aan en volgens mij dacht ze dat ze iemand die in een permanente fantasiewereld verkeerde tegenover zich had zitten.

Ik legde haar uit dat het allemaal geschiedde zonder enige notenkennis en met onorthodoxe vingerzettingen waar zelfs Darwin geen verklaring voor zou kunnen vinden. Ze vond 't uiteindelijk goed dat ik het op mijn eigen manier had gedaan dat ik ervan genoot.

Onderstaande foto's zijn genomen in een geluidsstudio (http://www.artofsound.nl/) alwaar ik betrokken was bij de opname van "We are family" van de Sisters Sledge met semi-professionele muzikanten. Ik speelde de piano partij en naar verluidt waren de opnames zeer geslaagd. Ik
beloof jullie de mp3 online te zetten zo gauw ik die in mijn bezit heb.