De voorhoutse Samuel L Jackson

Als het zo eens uitkomt vind ik het best leuk om kinderen normen en waarden bij te brengen. Ik laat een kind dan expres een fout maken – iets wat men sowieso meer moet toestaan – en corrigeer dan achteraf op een opvoedkundige, verantwoorde manier. Afgelopen maandag deed zich zo’n situatie toevallig weer voor.

Vrouw S bestuurde de auto en ik zat op de bijrijdersplaats. Toen we onze straat in kwamen renden er op het naastgelegen grasveld een stuk of vijf kinderen (een jaar of vier, vijf oud) met de auto mee. Ik zag dat ze handen vol met versgeplukt gras hadden en ze waren overduidelijk van plan dit naar ons toe te gooien. Mijn vrouw zag dit ook aankomen en wilde haar raam dichtdraaien. Ik vroeg haar om het raam open te houden om te zien of er zou gaan gebeuren wat we vreesden.

Inderdaad, één van de jongens uit het groepje had het lef om de hele bundel gras naar binnen te gooien. “Niet boos worden….” zei ik tegen vrouwlief. “Ik ga ze netjes laten schrikken zodat ze dit noooooooooit meer doen”.

Ik pakte mijn gevaarlijk uitziende spiegelzonnebril en stapte als een ware Samuel L Jackson de auto uit. De portier aan de kant van mijn vrouw zette ik wijd open zodat ze konden zien wat voor schade ze aangericht hadden en ik liep op het groepje kinderen af. Als versteend bleven ze staan….mijn houding maakte hele grote indruk.

“Wie gooide dat gras in onze auto?” zei ik met enige stemverheffing.

En masse wees de groep het jongetje aan. De hele middag hadden ze samen leuk gespeeld maar die homogeniteit was ineens verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik keek hem streng aan. De grootte van zijn pupillen verraadde dat hij zich dood schrok..

“Hunnie wilden het ook doen!!!” verdedigde hij zich met trillende stem.

“Niks mee te maken. Jij was degene die gooide” zei ik, maar langzamerhand begon ik medelijden te krijgen. Saamhorig hadden ze het plan gesmeedt en hij was nu opeens de dader. Ik vroeg hem naar zijn naam. Hij heette Joris. Leuke naam.

“De deur staat open en jij gaat die auto helemaal schoonmaken en ik wil geen grassprietje meer zien.”. Ik keek er nog steeds streng bij. Het mannetje liep snel naar de auto en ging direct aan de slag. Ter controle ging ik even kijken of hij de boel wel goed en snel schoonmaakte.

“Ik ga nu naar binnen en kom over tien minuten terug en dan is al het gras weg……alles, begrepen Joris?”

“Ja meneer!”

Om het geheel voor hem nog leerzamer te maken besloot ik nog wat extra didactisch olie op het vuur te gooien.

“En als het niet op tijd schoon is bel ik de politie van Voorhout!”

Als bewijs liet ik hem dreigend mijn zaktelefoon zien. Jorisje – bang voor een heel ME-peleton en twee jaar onvoorwaardelijk met tbs - ging als een bezetene te keer.

Ik ging naar huis en keek na vijf minuten nieuwsgierig uit het raam of alles naar tevredenheid geschiedde. Tot mijn grote schrik zat de hele kudde in de auto. Ze stonden met hun schoenen op de voor – en achterbank en hadden de grootste pret. Ik spurtte naar buiten en vond de auto ineens heel schoon. Nadat ik alle kids uit de auto gedirigeerd had vroeg ik aan Joris of hij zijn lesje geleerd had.

“Ik zal nooit meer gras naar auto’s gooien” zei hij.

Misschien wel stoeptegels of keien, maar gras gooien.... dat heb ik Jorisje mooi afgeleerd.