Mijn voetbalfanaatje

Het was een superspannende wedstrijd. Als trotse koploper konden zij het zich niet veroorloven om puntenverlies te lijden want dan zou de nummer twee weer angstvallig dichtbij komen. Lange tijd controleerden zij de wedstrijd en leek er geen vuiltje aan de lucht maar na een foutje achterin counterde de tegenstander ASC onverwachts naar 1-0. De ouders keken elkaar vol ongeloof aan.Het zou toch niet zo zijn dat we tegen de nummer drie van onderen punten lieten liggen? Ook bij de jonge pupillen kreeg de stress de overhand en leek het erop dat een nederlaag onvermijdelijk was.

Gelukkig wisten de jongens zich op tijd te herpakken en scoorden de gelijkmaker. Even later konden wij helemaal uit ons dak gaan toen we zelfs met 1-2 voor kwamen. De tegenstander werd hierna nog een aantal keren erg gevaarlijk maar de goden waren ons gunstig gezind.

Direct na het laatste fluitsignaal klonk er een uitbundig gejuich. De ouders feliciteerden elkaar opgelucht en de superlatieven waren al niet meer aan te slepen. De jongens omhelsden en besprongen elkaar alsof ze zojuist de Champions League veroverd hadden. Ik genoot met volle teugen en zocht mijn zoon in de feestende kluwe. Vreemdgenoeg kon ik hem niet ontdekken en ik keek om mij heen.

Iemand tikte op mijn rug. Het was mijn zoon C. en hij had een twinkeling in zijn ogen. Waarschijnlijk was hij net zo blij als ik met deze heroïsche overwinning.

C: "Hee pap!"

Ik: "Hè? Moet jij niet meefeesten met die andere jongens op het veld? Of de tegenstander even de hand schudden?"

C: "Pap...even serieus! Weet je wie daar langs de lijn staat te kijken?"

Ik was verbaasd en voor ik ontkennend kon antwoorden ging hij verder:

C: "Je hebt hem van de week nog op TV gezien!"

Ik keek eens goed maar kon in de verste verte geen TV celebrity ontdekken.

C: "Help, mijn man is een klusser....je weet wel....dat programma.......die man staat daar gewoon!"

Later bleek dat hij de man wel een hand gegeven had. Ook had hij de laatste uitzending besproken.

Het moraal van dit verhaal? Kinderen.....het zijn net vrouwen. Elke keer weer denk ik ze te kennen maar wordt ik weer hard met mijn neus op de feiten gedrukt.