Mond Vol Tanden (eindelijk)

Het grootste naoorlogse project in ons vaderland sinds de aanleg van de HSL-lijn en de deltawerken is ongetwijfeld de huidige renovatie van mijn gebit.

Ik besef dat ik mij er erg kwetsbaar mee opstel maar toch wil ik jullie er graag van op de hoogte houden. Het enige wat ik van jullie als tegenprestatie verlang is dat jullie veel medelijden hebben, laten merken dat jullie mij (erg) stoer vinden en mij zo af en toe eens complimenteren met mijn stralende Colgate-glimlach. Meer niet.

Hierbij wat interessante feiten:

- De kick-off voor dit project heeft een week geleden plaatsgevonden onder de naam "Project Ompong Tempo Doeloe".

- De renovatie is gestart uit pure ijdelheid. Na het zien van zwemster Inge de Bruin vond ik het cosmetisch en esthetisch onverantwoord om nog langer mensen toe te lachen met een mond vol vullingen.

- Het totale project bestaat uit het plaatsen van twee bruggen, twee kronen en het bleachen van mijn tanden.

- Voor de goede orde: ik ben redelijk bang voor de tandarts, maar dat weerhield me nooit om te gaan. Het is dus niet zo dat ik een rampzalig gebit heb.

- Vermeldenswaardig is wel dat ik in mijn hele leven rond de 100 snelheidsbekeuringen heb mogen ontvangen van het Centraal Justitieel Incasso Bureau (CJIB). Echter, op weg naar de tandarts ben ik - bevangen door zenuwen en bangheid- nog niet eens in buurt van de maximum snelheid gekomen. Ik zorgde er wel voor dat ik niet te laat arriveerde. Een chagrijnige tandarts bezoeken is als een hongerige vos in een kippenhok stoppen. Dat is de goden verzoeken om problemen.

- Tandarts van Oort uit Voorhout heeft zich om laten scholen in de Prince II-methodiek om goed in dit project te kunnen participeren.

- De uitslag van een uitgebreid vooronderzoek heeft aanbevolen dat dit project beter over 3 jaar verspreid kan worden. De reden is louter fiscaal. Om zoveel mogelijk te kunnen profiteren van mijn zorgverzekering kan ik elk jaar een deel te declareren.

- De totale kosten van het project is begroot op 4500 euro. Dit is inclusief haalbaarheids-studie, afvoer chemicalieën (bleken), aanschaf tranquillizers (goedkoper per kg !) en huur van een dwangbuis. Op basis van nacalculatie heb ik weten te regelen dat er een traumahelikopter gedurende behandeldagen op afroep beschikbaar is.

Inmiddels heb ik al vier bezoeken achter de rug. Het vooronderzoek waarin we tot een projectplan kwamen, het bleachen en twee dagen voor de eerste brug. Over twee weken wordt deze kroon gecontroleerd.

-

Enne...nog even over mijn tandarts: Als praktiserend hetero wil ik hier geen propaganda maken voor de herenliefde, maar ik hou echt zielsveel van die vent: meneer Van Oort is vergeleken bij mijn vorige tandarts (lees: masochist) echt een superlieve, goedaardige man. Zelfs zo relaxed en begripvol dat ik na afloop van een bloederige behandeling nog gezellig met hem na-keuvel. Ik had deze man echt twintig jaar eerder moeten ontmoeten want sinds ik overstapte lijkt de drempel veel lager dan voorheen.

-

Hoop niet dat ie dit leest anders staat me een duurbetaalde wortel/kanaalbehandeling te wachten......zonder verdoving....

-

Keep you informed!

Selamat Makan

Datum: 29 okt 2007
Tijd: 18:45
Locatie: Keukenlokaal Teylingercollege
Reden: Les 1 Cursus Javaans koken
Aanwezigen: Ik en mijn lieftallige echtgenote S en nog 11 cursisten

Vol verwachting stapten S en ik het keukenlokaal binnen alwaar een dame op leeftijd vol enthousiasme haar discipelen toesprak. Echter, waar wij beiden al wekenlang voor vreesden bleek helaas waarheid. Deze toehoorders waren de leerlingen en de spreekster bleek de kooklerares te zijn die ons de komende vier weken de finesses van de oosterse kookkunsten zou gaan bijbrengen.

Ze zag er hollandser uit dan Jantje Smit en Annie Schilder bijelkaar en was gespeend van enig indisch accent. Met alle respect...uit ervaring weet ik dat "belanda's" meesters zijn in het bereiden stamppot andijvie, erwtensoep en hete bliksem-achtige gerechten maar op mijn vader na heb ik er nog nooit eentje kunnen betrappen op het bereiden van een fatsoenlijke en eetbare indische maaltijd.

S en ik keken elkaar aan. Zachtjes fluister ik haar toe dat we deze dame voorlopig het voordeel van de twijfel zouden gunnen, compleet blanco.

Zelf hadden S en ik al enige ervaring met de indische keuken. Want vanwege onze indo-achtergrond hebben we van huis uit al ouderlijke culinaire lessen mogen volgen. De trassi is ons zeg maar met de paplepel ingegoten. Ook de borstvoeding die ik van mijn moeder mocht ontvangen bestond bij wijze van spreken niet uit eiwitten, minerale zouten en vitaminen, maar uit een extractie van klappermelk met suiker.

Onze lerares heette ons van harte welkom en om ons ons gemak te stellen vroeg ze meteen waar wij vandaan kwamen, refererend aan ons aziatisch uiterlijk.
"Uit de Prins Bernhardstraat, mevrouw!" riep ik en wees naar het noordoosten.
"Nee....uit welk land bedoel ik", was haar strenge reactie, waarna ik toch maar een serieus antwoord gaf.

Over de avond zelf valt weinig meer te vertellen. Zoals het een goede culinaire cursus betaamt was er voldoende witte wijn aanwezig en dat is achteraf gezien de redding van de avond gebleken. Elk ingredient werd toegevoegd onder het genot van een ferme slok witte wijn wat tot gevolg had dat we in een permanente staat van slappe lach verkeerden.

Wat was er nog meer om te gillen deze avond?

- Een kooklerares die werkelijk niets voorgedaan heeft. Ze heeft alleen de recepten uitgedeeld en georeerd hoe succesvol en druk bezet ze wel niet was.

- Recepten waarvan de verhoudingen totaal niet klopten. 2 Stronken prei en 3 rode uien op 250 gram rijst zorgden voor de slechtste nasi die wij ooit gemaakt hebben.

- De basmati-rijst die volgens de lerares niet kon mislukken. "Op hoog vuur en daarna 10 minuutjes op laag vuur". Resultaat bij alle cursisten: Een grote, slijmerige substantie van rijst.

- 2 Flessen wijn achter de kiezen.

- Sambal goreng boontjes leek op een handje sperciebonen in tomatensoep.

- "Waar hebben jullie die paprika vandaan?" aldus een vrouw, wijzend op de rode lombok in onze nasi.

- Het fonetische "Daging Smoor" lettterlijk zo uitgesproken door onze kooklerares deed me denken aan Edgar van Debiteuren/Crediteuren


Als klap op de vuurpijl was de cursisten vooraf verzocht om voldoende diepvriesbakjes mee te nemen. De volgende dag smaakt indisch eten immers nog veel lekkerder. En wat bleek.....zo kritisch als wij waren, zo blij waren onze haute cuisine koks met hun brijsels. In ons ooghoek zagen we mede-cursisten (oftewel mede-lotgenoten) vol trots en gretig de bakjes vullen met rijstepap met prei/ui-mousse (nasi) en de oudhollandse tomaten-groentesoep (sambal goreng boontjes) .

Toen wij na 2,5 uur - rood van schaamte en witte wijn - de keuken verlieten riep onze kookgoeroe ons nog na.

"Selamat makan" en ze meende het ook nog.