Zinloos geweld

Een jaar of 15 geleden was ik een enthousiast voetballer die in de vuur van het spel wel eens overtredingen maakte. Daar bood ik mijn opponent dan netjes en oprecht mijn excuus voor aan en vaak was daar de kous mee af. Op mijn beurt kreeg ik ook schoppen die zoveel pijn deden dat ik er misselijk van werd, met een geheel verzorgde avond op de bank als gevolg. Een simpel en gemeend excuus volstond ook hier zodat we de wedstrijd sportief konden vervolgen. Helaas gebeurde het ook wel dat de dader zijn excuus NIET aanbood. Met een minzaam lachje probeerde hij je duidelijk te maken dat hij totaal geen spijt had en verzekerde de scheidsrechter er met volle overtuiging van dat het een ordinaire schwalbe was. Ik reageerde daar nooit gelijk op en voor omstanders leek er geen vuiltje aan de lucht.

Maar………………

Van binnen werkten mijn wraak-radertjes op volle toeren en met de rekensnelheid van een moderne computer schoten alle mogelijke vendetta-scenario’s aan mijn gedachten voorbij. Hieruit koos ik zorgvuldig de wraakactie die voor mij het minst negatief zou uitpakken (rode kaart c.q. schorsing). Vereiste was wel dat mijn tegenstander het veld minimaal per traumahelikopter zou moeten verlaten. En zo geschiedde…met als eenmalig dieptepunt een Benny Hill-achtige achtervolging tijdens een uitwedstrijd door een 5-tallige afvaardiging van het aanwezige thuispubliek.

Het bovenstaande deel is niet alleen bedoeld als stoerdoenerij. Het dient tevens als een soort inleiding over iets dat me zaterdagmiddag overkwam. We speelden uit tegen UVS en "en un momento dado" (Cruyffiaans voor "op een gegeven moment”) ging ik als spits zijnde een sprintduel (!!!) aan met de rechtsback, een jongen van een jaartje of 25 en ongeveer van mijn grootte. Onderweg, zonder dat de bal in de buurt was gaf hij me iets wat op een schouderduw moest lijken, maar gewoon een krachtige, gemene beuk was. De scheidsrechter (die voor de rest overigens goed en sportief floot) vond het geen overtreding en reageerde voor de rest niet. Een hypertensie was onmiddellijk het gevolg en de eerder beschreven wraak-radertjes gingen instinctief op volle toeren aan de slag. Dit was alweer een tijdje geleden en een licht gevoel van sensatie maakte zich van mij meester. Dit moest zo snel mogelijk vergolden worden en liefst in het kwadraat!
Ik hoefde niet lang op te wachten want vijf minuten later diende zich mijn kans aan. Binnen een tijdsbestek van 10 seconden presteerde ik het om drie keer eenzelfde schouderduw terug te geven. Mijn opponent raakte zichtbaar geïrriteerd en als opperste vernedering speelde ik de bal door zijn benen, een panna! Dit had ik niet moeten doen….terwijl ik me langs hem frommelde om de aanval voort te zetten kreeg ik een geplaatste elleboogstoot in mijn hals. Vreemd genoeg voelde ik er niets van, ik denk dat als het in mijn gezicht was geweest dat ik het anders zou zijn.

Even was ik beduusd en wist niet wat ik met deze situatie aan moest. Enerzijds vond ik het behoorlijk brutaal van zo’n snotaap om mij zo te raken. Normaliter zou ik me uitgedaagd voelen en meteen reageren…maar tot mijn grote verbazing reageerde ik kalm en beschaafd. Ik reikte begripvol mijn hand en zei dat het een mooi fysiek duel was en begon niet over die onsportieve elleboogstoot. Hij schudde mijn hand en bij mij kwam het besef dat ouder worden ook voordelen heeft. Ik word namelijk gematigder…