Blamage

Voordat jullie verder lezen wil ik dat jullie mij plechtig beloven niet te gaan lachen tijdens het lezen van dit stukje. Ik ga nu namelijk een lachwekkend voorval beschrijven dat maandag j.l. plaatsvond. Inderdaad…..lachwekkend…..voor iedereen….. behalve voor mij.


Locatie: Sportschool Thea Hoogervorst te Voorhout

Aanwezigen: ca. 200 mensen

Betrokkenen: Ik en mijn lieftallige echtgenote S.

Schaamroodgehalte: 10+

Na een klein uurtje fitnessen zag ik vrouw S aan de raamkant hardrennen op een loopband. Ze had een stevige tred en het leek erop dat ze de hamstring-blessure van 4 weken geleden overwonnen had. Zelf was ik bezweet en afgepeigerd van de zware oefeningen. Nonchalant, met bidon in de hand en handdoek om mijn nek naderde ik haar van achteren.

Opeens bedacht ik dat het heeeeeel solidair zou zijn om achter haar – dus op dezelfde rollerbank – mee te gaan rennen. Zo ogenschijnlijk leek er plaats zat en als ik er voor zou zorgen dat ik hetzelfde beentempo als S aanhield kon er weinig misgaan. Zo gezegd, zo gedaan :)

Voordat ik de sprong waagde liep ik even stilletjes schaduw mee om het in het ritme te komen. S had nog niets in de gaten en ik voelde het ritme feilloos aan. Ik verzamelde al mijn moed en met een ferme sprong besprong ik de loopband.

Vanaf de landing ging alles mis.....

Op zich was het niet eens zo erg geweest als ik meteen gevallen was, dan had ik voor de omstanders gewoon gestruikeld kunnen zijn en had ik mezelf in de slachtoffer-rol kunnen manoevreren. Nee, het erge was dat ik zeker nog een seconde of 10 op de been bleef, wild zwaaiend, water uit mijn bidon door de lucht gooiend en mijn handdoek vliegend door de lucht. Precies genoeg om alle aandacht te trekken van de mede-sporters.

Het enige wat ik kon doen was om mee lachen met de rest. "Waag het eens ook te lachen" snauwde ik mijn vrouw toe, zonder mijn lippen te bewegen en met mijn gezicht lachend in de plooi houdend. Ze wist niet waar ik het over had en hield wijselijk haar mond.