Mijn knuffelkoetje

Vol bewondering liep ik op hem af en snakte naar een knuffel. Samen met zijn zus was hij wel een week op voetbalkamp geweest en nu waren ze weer terug op de plek waar ze een week geleden vertrokken waren. Vooraf hadden we ingeschat dat hij het hooguit een dag of 4 vol zou houden en dat we dan vanwege heimwee gebeld zouden worden door de kampleiding. Hij zag er moe en afgepeigerd uit en rook onfris. Ook leek hij magerder. Zowel zijn t-shirt als zijn voetbalshort waren bruin van de modder en zaten onder de vlekken. Met zijn ene hand graaide hij in een zak Croki-chips en met de andere droeg hij een halfvolle literfles Sisi.

"Hee mannetje! Hoe heb je het gehad?"
"Hoi pap! Leuk..." zei hij met een schorre, doorleefde stem en op een manier zoals alleen kinderen dat kunnen zeggen.

Ik boog voorover en wilde hem een kus geven. Vlak voordat mijn lippen zijn wang raakte trok hij zijn hoofd opzij.

“Hè pap….doe ff niet”
“Huh?..Waarom niet? Wij knuffelen toch altijd?” vroeg ik hem verbaasd.
“Gewoon…..wil ik niet. Ik ben al 10 hoor en dan is het niet cool”

Hij keek stoer om zich heen en riep nog wat naar zijn vriendjes. Schijnbaar was hij deze week veranderd van klein, afhankelijk knulletje naar zelfstandige vent. Ik begon spijt te krijgen. Immers, het vooruitzicht van een kinderloze week was voor ons (mijn vrouw en ik) reden geweest om de kinderen voor dit kamp te enthousiasmeren en nu, in navolging van dochter, wilde ook mijn zoon niet al meer knuffelen. De prijs was hoog geweest besefte ik. Knuffelloos en zonder enige aandacht ging ik alleen op zoek naar 4 reistassen vol met vuile was.

Thuisgekomen heb ik hem meteen onder de douche gestopt en om hem te beschermen tegen verdere drukte van vriendjes zijn we samen gaan varen en hebben op de Kaag het anker uitgegooid om er de rest van de middag te relaxen. Na een klein uurtje viel hij uitgeput in een diepe slaap. Ik bekeek hem en ging naast hem liggen. Toen hij wakker werd sloeg hij slaperig een arm om me heen en gaf me een lange knuffel.

Even….heel even was ik bang dat het moment gekomen was, maar gelukkig….het blijft nog steeds mijn knuffelkoetje.