Afscheid
Huilend “hug”-den ze elkaar voor het laatst voor de vertrekhal van Philadelphia airport en beseften dat het onvermijdelijke moment daar was.
Na 5 intense dagen afscheid nemen van een hartsvriendin is altijd een emotionele bedoeling, zeker als ze 6000 km verder woont. Vriendin R stapte snikkend in haar grote SUV en reed langzaam weg. Ook vrouw S en de dochter A huilden alsof het nederlands elftal de WK-finale verloren had.
Ruim twee uur later zaten we op ruim tien kilometer hoogte op weg naar Londen Heathrow. S had het zwaar….. ze had nog steeds rode en opgezwollen ogen. Ik fluisterde haar wat troostende woorden in haar oor en kuste haar natte wang.
“Het gaat zo wel weer…..laat mij maar even” zei ze. "Ik heb even nodig voor mezelf".
En inderdaad, een half uurtje later kreeg ze weer een gezond kleurtje op haar gezicht en kon er weer een flauwe glimlach vanaf. Ze genoot van de muziek op haar iPod en het zonnetje leek weer te schijnen. Inmiddels had ik zelf ook mijn mp3-speler opgezet en genoot van een supergevoelig liedje. “Love Jones” van Johnny Guitar Watson.
Ruim twee uur later zaten we op ruim tien kilometer hoogte op weg naar Londen Heathrow. S had het zwaar….. ze had nog steeds rode en opgezwollen ogen. Ik fluisterde haar wat troostende woorden in haar oor en kuste haar natte wang.
“Het gaat zo wel weer…..laat mij maar even” zei ze. "Ik heb even nodig voor mezelf".
En inderdaad, een half uurtje later kreeg ze weer een gezond kleurtje op haar gezicht en kon er weer een flauwe glimlach vanaf. Ze genoot van de muziek op haar iPod en het zonnetje leek weer te schijnen. Inmiddels had ik zelf ook mijn mp3-speler opgezet en genoot van een supergevoelig liedje. “Love Jones” van Johnny Guitar Watson.
Het duiveltje in mij bedacht een plannetje.
“Kijk of ze nog steeds emotioneel is. Misschien lukt dat wel met deze tranentrekker”. Ik gehoorzaamde……
Ik boog me naar haar toe, trok haar koptelefoon-stekkertje uit haar iPod en duwde ‘m in mijn mp3-speler en speelde het nummer opnieuw af.
“Luister dit nummer eens” zei ik vals. “Gaaf liedje!” Hoopvol keek ik of het de juiste uitwerking had.
Wederom rode en betraande "Droopy" ogen.
“Snif.....mooi nummer…snif,snif,snif...lief van je...snif” was haar reactie, terwijl ze haar ogen droogde.
Ik voelde me rot.
posted by Ricks-Ja at woensdag, september 05, 2007
3 Comments:
en zo blijkt maar weer dat mijn vader niet de normaalste van het gezin is, wat ie altijd zegt. Maar hierbij bewijst ie helemaal dat IK de normaalste ben ..
Het was zo'n mooi stukje...tot de laatste regels...
Echt weer typisch Rick ;)
Shame on you!
Afscheid nemen is altijd vervelend......ik heb hiermee veel ervaring. Kan mijn emotionele dochter best begrijpen en wil haar ook helpen troosten. Er komt, wie weet, nog een moment van samenzijn en ontmoeting...
Een reactie posten
<< Home