Voetbalfossiel

Grofweg verdeel ik gepensioneerde 1e elftal-voetballers in drie categorieën. Hieronder omschrijf ik ze en jullie mogen raden tot welke groep ik mezelf reken.




Categorie 1. De strebers

Deze eerste groep zijn degenen die direct stoppen na hun sportieve hoogtepunt. Jarenlang gevoetbald op het hoogste niveau, 2x per week trainen en liefst ook nog zaalvoetballen erbij. Een lovende vermelding in de maandag-editie van een lokale krant was hun wekelijkse "moment of fame". Vooraf weten ze al dat het voetballen op een lager niveau ze gaat frustreren en beginnen hier dus ook niet aan. Zij gaan echter wel tennissen of golfen en streven ook hier ook het altijd hoogste niveau na. Vaak zijn ze gespeend van enige vorm van clubliefde en verlaten de club onaangekondigd via de achterdeur.

Categorie 2. De clubmannen

De tweede categorie kan maar geen afscheid nemen van de club en probeert het een tijdje bij oude maten in een veteranen- of bierelftal, om later te ontdekken dat het een moedige, maar helaas tevergeefse poging blijkt te zijn geweest. Zijn aangeboren fanatisme en overwinningsdrang - wat meestal gepaard met vloeken en tieren - zorgt ervoor dat hij snel geïsoleerd raakt binnen het team. Zijn zwaarlijvige en ongeïnspireerde teamgenoten zijn namelijk gewend om wekelijks te verliezen en lachen smakelijk om een nederlaag met dubbele cijfers. Een doelpoging eindigt meestal met een bal in de sloot, lachwekkende passes waar totaal geen gedachte achter zit zijn meer regel dan uitzondering en de bal wordt bij voorkeur aangespeeld op kruishoogte. De kleedkamerhumor (boeren/scheten, drank/vrouwen/libido) en de 3e helft in de kantine is de enige reden van hun aanwezigheid.

Elf vrienden en een illusie armer verlaat de pensionaris aan het einde van het seizoen het elftal en schrijft zich samen met zijn vrouw in voor de gemengd dubbel competitie bij de plaatselijke tennisclub. Zij zal hem zeker het vloeken en tieren wel afleren.

Categorie 3. De ontkenners

De laatste categorie bestaat uit voetballers die beseffen dat ze lichamelijk te kort gaan komen voor het 1e elftal, maar hun kunstje nog wekelijks op redelijk niveau ten toon willen spreiden. Meestal worden ze lid van een jong ambitieus team waarbinnen ze de rol van de oude goeroe op zich nemen. In hun ogen lukt dat meestal vrij aardig want de jeugdige onbezonnen ongeleidde projectielen kunnen best wat ervaring gebruiken. Helaas is de praktijk erg confronterend; de jonge hinden komen ’s ochtends rechtstreeks de kroeg uitgerold en beschikken - niet gehinderd door een kater en bierkegel - nog steeds over meer loopvermogen dan de oude fossiel. Als het de voetbalbejaarde het aan kracht ontbeert om de diepte in te sprinten noemt hij dat “gedoseerd met zijn krachten omgaan” of anders “een wedstrijd kunnen lezen” .

De weinige acties die wel goed gegaan zijn worden achteraf tot in den treure aangehaald. Om nog enigszins deel uit te mogen maken van de hiërarchie onderscheiden ze zich voooral verbaal; oude grappen worden weer nieuw leven ingeblazen en aangedikte voetbal-anekdotes volgen elkaar in rap tempo op .

Niet alleen tijdens de wedstrijd blijkt dat de tand des tijds heeft toegeslagen. Na afloop in de kantine blijkt de oude rot ook het biertempo niet meer bij te kunnen houden. "Ik geen bier meer hoor, straks raak ik mijn rijbewijs kwijt, die heb ik echt nodig voor mijn werk". En als hij het helemaal doorheen zit verzinnen ze weinig originele smoesjes om naar huis kunnen te gaan als:

- "We gaan met het gezin uit eten"
- "Ik ben de hele week al laat thuis van mijn werk en wil er nu eens voor mijn kinderen zijn"
- "Shit...ik bedenk me opeens....mijn vrouw heeft de auto nodig"
- "Lullig maar ik moet gaan, we krijgen bezoek/eters"


Des te frustrerender is het dan ook als de jonkies linea recta vanuit de kantine de kroeg induiken om er de volgende ochtend pas weer uit te komen. De oude voetbalfossiel daarintegen ligt de ganse zaterdagavond - knikkebollend van wel 4 flesjes bier - krakkemikkig en zielig te zijn op de bank. Hij zal geen medeleven krijgen van vrouwlief, die tegen beter weten 's middags nog een nieuw Marlies Dekkers-setje (http://www.paarslingerie.nl/) aangeschaft had. Voor haar wordt het geen ondeugende zaterdagavond want verticaal blijven tot en met Studio Sport redt onze jonge god nog net. Diep in de nacht als hij gewekt wordt door een ruisend sneeuwbeeld op de tv denkt hij tevreden terug aan die ene mooie pass.........die alleen hij kan geven.